Oaza, Rarytas, Wyśmienity, Raj — obietnica kojącego dobrostanu jaka kryje się za tymi nazwami niejednokrotnie zdaje się rozpierzchać po przekroczeniu progu przybytków, których obecność obwieszczają. Gdyby ufać wrażeniom estetycznym (na parapetach tzw. kwiaty publiczne: rozłożyste paprotki i rachityczne fikusy, lamperia na ścianach, poobijane talerzyki) i niektórym doznaniom sensualnym, można by potraktować te nazwy jak ironiczną zgrywę lub podejrzewać próbę swoistego rodzaju mimikry.
Jednak co może być lepszego niż ciepły, niedrogi posiłek w towarzystwie równych sobie wygłodnialców?
BARY MLECZNE
Bary mleczne mogłyby się jawić się jako ostoja egalitaryzmu gdzie jest szansa spotkać ludzi reprezentujących wszelkie warstwy społeczne. Ten wygodny obraz burzą jednak stali bywalcy dla których obiady białej gastronomii pozostają koniecznością. Mimo, że ten dobroduszny wynalazek funkcjonował znacznie wcześniej niż ustrój socjalistyczny, to właśnie z PRLem jest kojarzony. Wraz z modą na PRL do barów mlecznych zaczęli zaglądać owi kulinarni turyści spragnieni doświadczenia autentyzmu. Doszło do tego, że wiele lokali, zwłaszcza w centrach większych miast na fali zainteresowania zjawiskiem zaczęło stylizować wnętrza, aby zaspokoić estetyczne oczekiwania nowego rodzaju klientów. Bary mleczne stały się tam symulakrami, a misternie zakomponowane detale nie są już anachronizmami, reliktami minionej epoki lecz spreparowanymi eksponatami.
Mimo to idea taniego, zbilansowanego posiłku dla każdego pozostaje zacnym konceptem.
Gdy arystka starała się dotrzeć do jakiegoś genius loci barów mlecznych, zawsze skupiała się na szczegółach, które są oznakami czegoś minionego, na anachronizmach, którym udało się wtopić w rzeczywistość i zyskać moc obowiązywania wedle własnych zasad.
Nie tylko dotyczy to przedmiotów, zużytej zastawy stołowej, tablic z listami dań. Fascynuje ją struktura działania, relacje między ludźmi, specyficznie mijający czas, którego rytm wyznaczany jest przez formowanie siękolejnych stosików talerzy na parapecie okienka do składania brudnych naczyń.
Moja twórcza fascynacja barami mlecznymi wyłania się z potrzeby poszukiwania znaczeń powstających w zetknięciu ze sobą wielu pozornie od siebie odległych rzeczywistości. Na skupieniu uwagi na kontrastach, na przyległości tego co niskie z tym co wysokie, przeszłego z teraźniejszym, prymarnego z tym co pozostaje jedynie dodatkiem-jak para fanaberia i potrzeba, konstrukcja i ozdoba. – mówi artystka
Obserwacje i prace terenowe były tworzywem w takim stopniu w jakim przepis rzutuje na smak dania. Na potrzeby ilustratorskiego przedsięwzięcia artystka stworzyła postać narratora poprzez którego wypowiedzi opatrzone obrazami zapoznaje odbiorców z konstelacją różnych lokali i ludźmi, których tam spotyka. Z połączenia obrazów i tekstów stopniowo wyłania się fabuła opowieści graficznej (opracowana scenariuszem).
Z tekstu, obrazów sporządzonych za pomocą różnych technik i plansz komiksowych powstanie projekt graficzny publikacji. Na wystawie „Wydawanie potraw” Gosia Kulik zaprezentuje tę część materiału (ilustracje, plansze komiksowe, obrazy na płótnie), którą udało jej się stworzyć w swobodzie dzięki stypendium Ministerstwa Kultury Dziedzictwa Narodowego i Sportu 2021.
Wernisaż wystawy prac Gosi Kulik „Wydawanie potraw” z projektu ilustratorskiego BARY MLECZNE w Klubokawiarni Recepcja (ul. Ruska 46A) czwartek 21 października o godzinie 18:00.
Więcej o samej artystce i jej pracach TUTAJ
Dołącz do wydarzenia na Facebooku TUTAJ
#ZameldujSięwRecepcji!
