Kiedy przed laty rówieśnicy Michała Bajora słuchali Beatlesów, on również zafascynowany słuchał ich wspaniałych piosenek. Ale równolegle wsłuchiwał się w utwory włoskich i francuskich wykonawców.
Festiwale w San Remo i piosenki Aznavoura, czy Piaf, były dla niego wyznacznikiem gustu dobrej estrady, od kolorowych włoskich po mądre francuskie przeboje. Po te ostatnie artysta sięgał w swoim muzycznym życiu wielokrotnie. Tym razem Michał Bajor postanowił przemieszać swoje muzyczno włosko-francuskie fascynacje i z kilkuset piosenek wybrał 19 , które nagrał na płycie „Kolor Cafe”.
Jeszcze raz, na prośbę swoich fanów zarejestrował składankę “Edith” i francuską “May way”, a od siebie w prezencie dorzucił bonus w postaci “Walca na tysiąc pas” J. Brela, w wykonaniu z 1986 roku, dzięki któremu stał się bardzo rozpoznawalny i popularny. Pozostałe 16 piosenek nagrał pierwszy raz . To bardzo zróżnicowany repertuar od przejmującej “Je sui malade” Dalidy, przez kolorowe “Couleur cafe” Gainsburga , czy “Quando, quando”, aż po “Hymn miłości” Edith Piaf. Piosenki w pięknych , często nowych tłumaczeniach Rafała Dziwisza, ale i utwory z oryginalnymi tekstami włosko-francuskimi.
