Fundacja Jubilo od początku swojego istnienia zajmuje się organizacją projektów, w centrum których znajdują się osoby zagrożone wykluczeniem społecznym. Poprzez artystyczne aktywności, jak warsztaty teatralne, taneczne czy zajęcia creative writting, skierowane m.in. do soób z doświadczeniem choroby psychicznej, niepełnosprawnej fizycznie i umysłowo młodzieży, mniejszości romskiej, osób bezdomnych, więźniów, seniorów, trudnych nastolatków czy uchodźców, a okazjonalnie także dla więźniarek Zakładu Karnego Nr 1 we Wrocławiu oraz podopiecznych Schroniska i Noclegowni św. Brata Alberta dla Bezdomnych Kobiet i Matek z Dziećmi, stara się zwrócić uwagę na problem niedostatecznej oferty kulturalnej dla tych mniejszości.

Mikrorezydencja „KOBIETOSTAN” poświęcona jest kobietom zagrożonym wykluczeniem społecznym i mającym trudności z dostępem do kultury. Trzy artystki – włoska reżyserka teatralna biegła w temacie kobiecych uprawnień – Irene Ros, aktorka i aktywistka zawiązana z Fundacją – Agnieszka Bresler oraz fotografka, odbyły cykl spotkań i warsztatów w dwóch miejscach – żeńskim areszcie śledczym i schronisku dla kobiet i matek z dziećmi. Działania z podopiecznymi tych placówek stały się dla artystek punktem wyjścia do budowania ich autorskiego perforemensu/spektaklu, inspirowanego badanie stanu kobiety we współczesnym świecie.

Szczególnie interesujące w załażeniu mikrorezydencji było postawienie artystek w roli pośredniczek między światem kobiet przebywających w dwóch – w pełni lub częściowo odizolowanych – miejscach a światem zewnętrznym. To one, posługując się praktykowanymi przez siebie środkami wyrazu, na podstawie swoich warsztatowych doświadczeń w każdym z tych trzech miejsc, przekazywały w formie performatywno-teatralnej emocji, problemy i tematy, z którymi się w nich spotkały.

Pozwoliło to na ukazanie szerszej publiczności specyfiki niedostępnego dla niej na co dzień środowiska. Dodatkowo dla samych uczestniczek warsztatów podjęte aktywności miały duża znaczenie, otworzyły je na innych ludzi, ich własne emocje i ciało, nauczyły radzić sobie z sytuacjami publicznymi.

Doświadczenie Ros i Bresler w działaniach adresowanych do kobiet zagrożonych wykluczeniem, było szczególnie ważne. Mnogość zastosowanych środków (warsztaty teatralne, pisane własnych tekstów, wystawa fotografii będąca elementem prezentacji pracy w procesie) pozwoliły na ukazanie specyfiki każdej z grup w możliwie pełny sposób. Proces zamknęła prezentacja w Barbarze, w której artystki zrealizowały pop up’ową instalację, na którą złożyły się fotografie oraz nagrania audio.