Trzyletnia, rozpoczęta w 2015 roku rezydencją Keitha Rowe’a, współpraca z Fundacją Sztuki Współczesnej In Situ przybrała w 2017 roku nową formę: artyści, starannie wyselekcjonowani przez zespół kuratorów dźwiękowych, zaproszeni zostali na wizyty studyjne, w ramach których przygotowali program swoich działań w ramach kolejnej edycji festiwalu Sanatorium Dźwięku. Tym samym współpraca pomiędzy wrocławską instytucją kultury i sokołowską fundacją uległa transformacji analogicznie do samego programu AIR Wro, w ramach którego od 2017 roku rozpoczęliśmy realizację wizyt studyjnych jako stałego elementu naszych działań. Kontynuacja współpracy z fundacją umożliwiła dalsze wspieranie nowych i kreatywnych praktyk kuratorskich nawiązujących do tematyki dźwięku i muzyki oraz poszukiwanie nowych strategii na skrzyżowaniu sztuki i technologii. Platforma współpracy z Sokołowskiem podsumowana została 16 sierpnia podczas zorganizowanego we Wrocławiu spotkania „A-i-R Sanatorium Dźwięku 2018: wokół sound artu”.
Pierwszą artystką zaproszoną na wizytę studyjną do Sokołowska była Ryoko Akama, która w marcu 2017 roku przyjechała na Dolny Śląsk m.in. aby przygotować prezentowaną podczas festiwalu instalację „Object Migration 01”, która w poszerzonej formie prezentowana była także podczas Festiwalu Avant Art.
Ryoko Akama jest artystką dźwiękową, kompozytorką i performerką, która w swojej praktyce artystycznej bada sytuacje związane z dźwiękiem, ciszą, czasem oraz przestrzenią. Jej prace dźwiękowe są związane z małymi i często bardzo delikatnymi obiektami, tworząc mikro zdarzenia ucieleśniające estetykę „prawie niczego”. Akama tworzy i wykonuje we współpracy z międzynarodowymi artystami, głównie w oparciu w alternatywne formy zapisu partytur. Ponadto prowadzi label melange edition, amenspace i postprodukuje kolejne wydawnictwa.
Kolejnym artystą zaproszonym do Sokołowska był Alfred Costa Monteiro, który podczas swojej czerwcowej wizyty studyjnej zrealizował w Sokołowsku warsztat „Improwizacja dźwiękowa: strategie na tu i teraz”. W trakcie warsztatu Monteiro analizował z uczestnikami to, czym są nowe metody pracy z dźwiękiem, przeglądając dwudziestowieczne eksperymentalne praktyki dźwiękowe, a także podejmując się próby odszyfrowania ich złożoności przez zakwestionowanie środków, które zostały w nich wykorzystane.
Alfredo Costa Monteiro jest artystą audiowizualnym urodzonym w Portugalii. Aktualnie Monteiro żyje i tworzy w Barcelonie, a jego praktyki związane są z sound artem, sztukami wizualnymi i poetyką dźwięku. Jego instalacje i kompozycje, realizowane w stylistyce lo-fi, łączy zainteresowanie artysty procesami związanymi z destabilizacją i przenikaniem się obiektów postrzeganych jako instrumenty oraz instrumentów postrzeganych jako obiekty.
Cykl wizyt studyjnych w ramach A-i-R Sanatorium Dźwięku 2017 dopełnili Arnold Haberl (NOID) i Klaus Filip, którzy w Sokołowsku zaprezentowali swój projekt „sonic luz”, którego główna idea opiera się na odejściu od powtarzalności i stabilności dźwięku syntezatorów. W przypadku tego projektu generowanie dźwięku opiera się na przesuwaniu zebranych na stole obiektów – lamp czy czujników światła – co w efekcie pozwoliło na wejrzenie wewnątrz instrumentu i mechanizmu, na którym się opiera. Oprócz prezentacji „sonic luz”, Haberl i Filip opracowali też kuratorsko „sanatory17” – przegląd najnowszych działań w obszarze sztuki dźwięku, w jego ramach prezentując swój obiekt „Photophon”.
Arnold Haberl jest kompozytorem, improwizatorem i performerem. Haberl to przede wszystkim wiolonczelista eksperymentujący z elektroniką. Jego artystyczne zainteresowania oscylują pomiędzy grą solową i zespołową, instalacjami soundartowymi oraz sztuką wideo. Współpracował z licznymi muzykami (m.in. Klaus Filip, Taku Unami, Keiko Uenishi / o.blaat, Axel Dörner, Christian Weber, ErikM, Dieb13, Kazuhisa Uchihashi, Burkhard Stangl, Yan Jun, Taku Han-Noda, Carl Stone), choreografami (João Fiadeiro, Colette Sadler, Akemi Takeya, Philipp Gehmacher) i artystami wizualnymi (Alexander Schellow, Heike Kaltenbrunner, Erik Hable, André Goncalves). Wspólnie z Klausem Filipem stworzył ppooll, czyli open source’ową aplikację do MAX MSP dla działań interaktywnych, prezentowaną na konferencji Cycling74 w San Francisco w 2009 roku. Jest również organizatorem interdyscyplinarnego festiwalu Reheat, a także kuratorem wystaw soundartowych na festiwalu Konfrontationen Nickelsdorf.
Klaus Filip jest performerem kompozytorem i programistą i jednym z pierwszych wiedeńskich kompozytorów, który użył laptop na scenie w roku 1993. Głównyny medium który używa obecnie są fale sinusoidalne. Jako artysta dźwiękowy poszukuje na polu dźwięku i światła. Klaus Filip stworzył środowisko programistyczne dla kompozytorów zwane ppooll używane przez muzyków na całym świecie. Jest wykładowcą sztuki dźwięku na Uniwersytecie w Wiedniu.